Zondag

Het belooft een echt zonnige dag te worden, we hebben de wekker ervoor gezet. Maar zo stoer als we gisteren waren, zo zwak zijn we als de wekker daadwerkelijk gaat. Kan ons het schelen, het is vakantie, we draaien ons nog een keer om.

Tijdens het ontbijt horen we een bugel spelen in de straat en nog niet eens heel onaardig.

Als we naar de auto lopen komen we er langs en balen we ervan geen cash geld te hebben. Nou ja, niet in de juiste proporties. Hij doet goed zijn best, speelt gok ik op B niveau, maar £20 voor deze Louis Armstrong is dan weer een beetje overdreven.

Note to ourselves, muntjes meenemen in het vervolg.

We gaan richting Lulworth waar we gaan kijken bij de Durdle Door aan de Jurassic Coast.

Op de weg daar naartoe passeren we de St. John the Baptist Church in Wareham, de Engelse vlag stoer wapperend op de toren.

Wij zijn wel van de oude kerkjes, dus de auto even aan de kant. Het blijft bij een rondje-om-de-kerk, want een koor is daar aan het repeteren voor de uitvoering die over een uurtje op het programma staat.

Aangekomen bij Durdle Door zien we dat het een flinke klim zal worden.

Het is maar 2 km tussen de parkeerplaats en beneden, maar wel met een hoogteverschil van 106 meter. Sturdy footwear is essential; Magda doet haar 'paardrijlaarzen' aan.

Beneden nemen we de tijd om te genieten van het mooie uitzicht zo in de zon, maar wel een beetje uit de loop.

Ik weet niet waar ze allemaal vandaan komen (popping out of the woodwork zeggen ze hier dan heel mooi), maar er lopen wel heel veel Indiërs hier vandaag.

Op zich geen ramp natuurlijk, maar door wat recente projecten met India heb ik wel een lichte aversie ontwikkeld voor dat taaltje. Waarschijnlijk heb je wel eens iemand 'van Microsoft' aan de lijn gehad om je te helpen met je computerproblemen waarvan je niet wist dat je ze had? Dat taaltje dus.

Maar verder is het vooral mooi hier.

Op een vorige vakantie hebben we bij Marks & Spencer, heel truttig (want daar houden wij wel van, zegt Magda) een soort portable picknick kleed gekocht voor dit soort gelegenheden. Zacht, maar met een polyester ondergrond tegen een natte kont.

Note to ourselves, kleedje meenemen uit de auto in het vervolg.

Wel een mooi plekje om wat plaatjes van onszelf met dat Durdle Door ding op de achtergrond te maken!

Note to ourselves, statiefje meenemen uit de auto in het vervolg.

Vlak voordat we besluiten hier te vertrekken strijkt een jong gezin naast ons neer. Een causaal verband is niet helemaal uit te sluiten.

Maar voordat we opstaan zijn we getuige van een complete meltdown van de vader. Zijn dochtertje van een jaar of 6 rent een stukje naar beneden. In pure paniek begint vader te schreeuwen dat ze dat niet moet doen, omdat dat heel gevaarlijk is. Het resultaat is dat zij enorm schrikt en in tranen uitbarst.

Kennen jullie het verhaal van Marjolein, Koen en Bob bij dat stuwmeer in Oostenrijk? Zij wel.

Deze vader heeft waarschijnlijk net zo'n hoogtevrees als ik, heel herkenbaar.

Hij probeert het met rede en grapjes goed te maken, maar het meisje zal nog wel even mokken.

Best willekeurig kiezen we een volgende bestemming aan de kust. Laten we eens wat gaan drinken in... The Smuggler's Inn in Weymouth.

Off we go.

Ondanks dat het al 16:30 is gaan we toch voor een tea. De meeste mensen zitten hier al aan de traditionele Sunday Roast, maar die zijn waarschijnlijk wél vroeg opgestaan.

Na een half uurtje gaan we nog even bij de kust kijken. Een moeilijk pad aan de achterkant van deze Smuggler's inn brengt ons bij het water. Soort van, want we staan er wel zo'n 30 meter hoog in plaats van aan het strand.

Digitaal kaartje erbij gepakt... prik bij 'ergens bij de kust'... Swanage it is.

Onderweg kruisen we een spoorwegovergang. We staan er letterlijk bijna 10 minuten te wachten. Bij andere wachtenden bespeuren we geen ongeduld, het zal hier wel vaker zo lang duren.

Het is pal naast het station en de bomen blijven dicht voor de trein die nog moet vertrekken. Als die eenmaal vertrokken is wachten we nog een fors aantal minuten voor de trein van de andere kant.

Kan ik wel, beetje zitten, beetje wachten. Ik wel.

In Swanage wandelen we wat langs de waterlijn. Inmiddels is het ook wel tijd geworden om na te denken over de avondmaaltijd. Zullen we hier anders een Fish & Chips halen?

Strak plan, we rijden het centrum in. Groot is de verrassing als we het hier ineens herkennen. We hebben hier in 2018 een vakantie doorgebracht!

Maar dan weten we ook een goede chippy!

Bij de chippy is het uiteraard erg druk. Zondagavond, etenstijd, wat wil je.

Het wordt een kleine chaos als twee Duitse dames hun bestelling willen doen. Giechelend omdat ze blijkbaar voor het eerst in hun leven Fish & Chips bestellen en dat natuurlijk iets op hun bucket list is.

Dat kan natuurlijk, maar dan met een (veel te) luide stem alle opties willen bespreken met degene die hun bestelling opneemt. Op het drukste moment van de dag, bij een snackbar.

De rij wordt langer en langer en de ergernis groeit.

Um Gottes willen!! Noem een aantal, zeg er Fish and Chips achteraan en sluit af met please, klaar. Zo simpel kan het zijn.

Aber nein.... Wie want fiesch und schips but not so mutsch schips, also toe regjulaar fiesch und one smalles schip. Eh, no, plies, toe smalles schips. En dan moest de saus én het drinken nog komen.

De arme man achter de kassa liet de vraag Cod or Haddock, de vraag welke soort vis je wil, wijselijk achterwege.

Maar goed, we hebben lekker gegeten.

Het is inmiddels donker geworden, we gaan huiswaarts.

Donker is hier ook echt dónker. Mijn familie uit de Randstad vindt het in Twente al donker, maar dan kennen ze het Britse platteland nog niet.

Nadat we in Romsey de auto geparkeerd hebben komen we op weg naar ons appartement langs de pub, doen we er nog eentje?

Retorische vraag natuurlijk, we kunnen morgen uitslapen, we hebben vakantie.

< < <

^^^

> > >