Southampton staat nog op het lijstje om te bezoeken, het is hier om de hoek.
Als we de stad binnenrijden begint ineens mijn stuur te trekken. Ik denk een storing te hebben aan de lane-assist, het systeem dat de auto bijstuurt als je niet binnen de lijnen blijft, maar het is ernstiger dan dat. Veel ernstiger. Hij wil de parkeerplaats op.
Ik denk dat de Volvo en ik maar eens samen in therapie moeten.
Southampton is in de oorlog natuurlijk aardig onder handen genomen door de Luftwaffe, maar er zijn nog wel wat oude delen te zien.
Maar Southampton weet ons hart niet te winnen. Het is echt een stad, wat al niet echt ons ding is, maar het maakt ook best wel een vervallen indruk.
Voor de verandering ook maar eens een kleine collage met minder mooie plaatjes.
Als we dan toch in een stad zijn, dan ook maar even naar de warenhuizen.
We hebben sinds een tijdje de gewoonte om in plaats van souvenirtjes, wat meestal zinloze prullaria is, hier spullen te halen die we ook gewoon gebruiken. Zoals bijvoorbeeld een jas, (paardrij)laarzen of koffiemokken.
Nu alle kuikentjes hun eigen nestje hebben is het misschien ook een mooi moment de oude handdoeken, waarvan sommige al beginnen te rafelen, te vervangen voor een setje his en een setje hers. Gewoon bij Marks & Spencer, een soort V&D, niks bijzonders, maar daarmee denken we wel bij elke douchebeurt, hé die hebben we in Southampton gekocht, en denken we weer terug aan deze vakantie.
Gevaar van warenhuizen is wel dat, als we hier toch zijn, we bij John Lewis (soort Bijenkorf) ook nog even kijken naar een jasje (voor bij het paardrijden) en we tegenwoordig bij ELKE winkel op de een of andere manier op de baby afdeling uitkomen.
We houden het vrij snel voor gezien. We gaan naar de kuntrie!
Blind prikken op de kaart, in de groene gebieden... Downton here we come!
De route gaat door The New Forest National Park, daar waar die paarden loslopen inderdaad.
Mooie vergezichten, gehuchtje in, gehuchtje uit, waarbij Magda meermaals verzucht dat ze blij is dat we hier niet met die camper rijden.
Best veel single track roads waarbij je samen met je tegenligger een beetje moet passen en meten om zonder al te veel schade langs elkaar op te komen. En soms is dat zelfs een stadsbus.
En als je in Downton misschien denkt, waar is die flippin' abbey dan? Nou, dat is hier helemaal niet. Die filmlocatie, Highclere Castle, ligt ergens onder Newbury en daar zijn we in 2017 eens wezen kijken.
Volgende puntje op de digitale kaart; Old Wardour Castle.
Dit soort tripjes is net als een tegeltje... it's not about the destination but about the journey (teiltje).
Maar zonder gekheid, het maakt ons niet heel veel uit waar we naartoe rijden, het is gewoon leuk om samen door het mooie Engelse landschap te rijden. Al mag deze destination er ook best zijn.
Schitterende locatie voor een drone vluchtje!
Note to ourselves...
Bij het wegrijden merkt Magda op dat het wel een beetje doet denken aan de Breuly.
Als er geen internet had bestaan dan hadden we er een prijsvraag van gemaakt, maar de Breuly is een zwemplas in Oud-Zevenaar waar deze opa en oma in spé, 50 jaar geleden als brugpiepers, samen gingen zwemmen. Oh, wat gaat de tijd toch vreselijk hard!!
We sluiten de dag af bij de buren, hier verderop in de straat, Thais restaurant Suan Thai.
Er wordt veel pinda in de gerechten gebruikt wat Magda wat nerveus maakt. Ik heb sinds een tijdje een EPI-pen bij me ('dochter's orders' na een foutje) maar Magda staat erop dat ik het nog een keer expliciet noem bij de bediening.
Zelf doe ik dat liever niet, want daar gaan ze hier altijd zo van in de stress vind ik, als je aangeeft allergisch te zijn, maar ja, er kan er maar één de baas zijn...
Ik probeer het subtiel. Bij zowel het voorgerecht als het hoofdgerecht zeg ik without peanuts please waarop de serveerster mij strak aankijkt en met een officiële stem streng vraagt: Is that an allergy??
In de keuken hoor je het alarm afgaan en de lampen op rood schakelen. Sorry guys!
Maar we hebben heerlijk gegeten en ook nog happy birthday gezongen voor een jarige jonge dame.
De lampen in het restaurant gingen uit, een taart met kaarsje werd binnengebracht door de eigenaar, met achter zich de complete bediening, plús nog eens het voltallige keukenpersoneel. En samen met heel het restaurant dus zingen. Zo blij dat het niet voor mij was!
Tijdens het zingen zie ik de chef nog wel even vuil naar ons tafeltje kijken. Ik wijs stiekem naar Magda.
Nu nog even lekker in de bank wat dingen ontsmetten en maar eens kijken wat we morgen nog gaan doen, dat is dan alweer onze laatste dag.
Time flies when you're having fun!