Dinsdag

Gisteravond ben ik nog even bezig geweest met zaken voor de harmonie en hier in Engeland worden we natuurlijk doodgegooid met #KateGate. 

Het is waarschijnlijk die combinatie die leidde tot een vreemde droom. Ik had een onderonsje met koningin Elizabeth... in Deurningen. Ze was daar bij een concert van ons. 

Even in perspectief; als iedereen er is zijn we met 14 mensen met een, eufemistisch gezegd, 'uiteenlopend niveau' en op onze uitvoeringen komt eigenlijk alleen familie kijken. (Maar het is wel bere gezellig!)

Maar goed, terug naar Queen mum (wat een klein vrouwtje trouwens), ze is haar fotocamera kwijt, zo vertelt ze me. Of ik wil helpen zoeken. 

Als ik wakker word blijkt het allemaal zo spannend niet meer. Ze zal er ook wel meer hebben.

Wanneer we het raam (enkel glas, kom daar tegenwoordig nog maar eens om) flink open willen zetten om even lekker te luchten blijkt die beveiligd te zijn. Wil je dat meer dan een kiertje open, dan heb je daar een INBUSSLEUTEL voor nodig. I kid you not!! Een trauma heb ik van die dingen. 

Van september tot vorige week, het ene IKEA klusje na het andere. Heb je samen met Bob daar tig kasten in elkaar ge-inbussleuteld, vindt Magda het tijd om thuis ook weer eens iets te veranderen. 

Maanden zo'n ding zowat standaard in de broekzak gehad, ga je met een auto vol met van alles op vakantie en wat heb je NIET bij je?

Als troost (zeker niet schraal) maakt Magda een cooked breakfast. Een beter begin van de dag is niet denkbaar.

We hebben nu twee dagen in de auto gezeten en voor een van ons is dat niet echt een hobby, dus vandaag laten we 'm even staan. We gaan te voet het plaatsje hier bekijken, onder een strak grijze lucht.

Ook in Romsey vind je veel charity shops, zoals in wel meer Britse plaatsjes. Het zijn een soort kringloopwinkeltjes voor het goede doel. 

We verbazen ons altijd hoe dat kan bestaan, hoe worden die winkelpanden betaald? We gaan er altijd even binnen om te snuffelen, maar hebben er volgens mij nog nooit iets gekocht.

Als we Romsey Abbey willen bekijken zien we vanuit de hal dat daar een piano uitvoering gaande is. We willen uiteraard niet storen en maken rechtsomkeert, maar de gastvrouw van naar schatting 110 heeft ons gezien en worstelt zich uit haar stoel. 

Met haar stok schuifelt ze voetje voor voetje onze kant uit. Het voelt een beetje bot om dat te negeren en weg te lopen dus we wachten de volle 5 minuten die ze nodig heeft om naar ons in de hal te komen, om te kunnen zeggen dat we weer gaan. 

Uiteindelijk toch maar even een praatje gemaakt. Elke dinsdag is er blijkbaar een lunchtime recital en we zijn more than welcome! Nou wie weet... Thank you so much ma'am, have a nice day, thank you, fluisteren we als we weer vertrekken.

Aan het eind van de middag maken we thuis een cuppa en doen ieder ons dingetje. 

We hebben zo'n relax bank waarbij je het voetendeel kunt laten uitklappen. De bank heeft, heel overzichtelijk, precies 2 knopjes. Eentje voor voetjes omhoog en eentje voor voetjes omlaag. 

Ik wil verder niet klikken hoor, het is een lieve meid, maar werkelijk ELKE keer hè?!

Time flies en het is al etenstijd voor we er erg in hebben. 

Afhaalchinees bij de buurman South Garden gehaald. Op de een of andere manier vinden we de Chinees hier lekkerder dan in Nederland. Na de koffie maken nog even een wandelingetje door het centrum om te landen bij de Cocky Anchor, what's in a name. Ik bestel daar een cocky lager, nog nooit gehad. 

Een beetje aparte nasmaak zit eraan, ik kan het zo niet plaatsen. Het smaakt ergens naar, maar ik weet niet goed wat. Magda neemt een slokje en heeft het antwoord; het doet denken aan de geur van muurverf. En verdomd als het niet waar is! Of hebben we samen een vorm van PTKS, post traumatisch klus syndroom.

Zo nog even goed desinfecteren en niet al te laat naar bed. Het plan is om morgen (voor ons doen) vroeg op pad te gaan.